माझ्या नजरेतून

#वृक्ष_वल्ली_आम्हा_सोयरे.... दरवेळी गावाकडून येताना फुलझाडं, बिया वगैरे आणते. कालपण गुलाबाची फांदी घ्यायला विसरेन म्हणून सकाळीच  उजडत हातात विळा घेऊन काकीच्या परड्यात गेले. गुलाबासोबत मोगरापण घेतला छाटून. गुलाबाने हाताला खरचटलं. भाऊ मला वेडी म्हणाला. "मुंबईत मिळत नाहीत का गुलाबाची झाडं ? एवढा आटापिटा करुन ईथून नेतेय" म्हटला. ईथल्या गुलाबाला तो गावठी गुलाबाचा सुगंध येईना म्हणून तिकडूनच फांदी आणून लावायचा माझा हट्ट. मैत्रीण तर म्हणे "खोटी फुलं आणायची सजावट करायला., ती सुकतसुद्धा नाहीत., कशाला ईतकी मेहनत घेतेस..?"  मला कसंसंच वाटतं ते. छान हिरवागार जरीकाठ शालू नेसणारीला हिरव्या पॉलिस्टरमध्ये गुंडाळल्यासारखं. छ्या्.! नुसतीच बनावटी शोभा. आई म्हणायची "घराभोवती चार फुलझाडं असलीत की घरातल्या हवेचा, वातावरणाचा पोत सुधारतो." पटतं मला ते. अहोंनी लग्नानंतर फिरायला कुठे जायचं विचारलं तेव्हा ही मी जिथे मस्त हिरवागार परिसर, शुद्ध मोकळी हवा असेल तिकडे न्या म्हटलं. तेव्हाही केरळ डोळ्यांत साठवून घेतलं. गावी आल्यावर सुद्धा तेच करते. वर्षभरासाठी ती हिरवळ, स्वच्छ नितळ व

Asmi Shinde💁: नावात काय आहे...?? खूप साऱ्या आठवणी...??? लहानपणापासून आत्तापर्यंत खूप नावांनी मला हाक मारणारी वेगवेगळी लोकं माझ्या आयुष्यात आलीत...सर्वांत पहिलं नाव जे आई-पप्पांनी दिलं.....'प्रमोदिनी'.! हे फार कोणाला नाही माहित पण माझं सर्वात पहिलं नाव हेच. अर्थात मलाही खूप वर्षांनी कळलं. कारण तोवर फक्त 'रुपाली'याच नावाने मी स्वतःला ओळखत होते. आईने सांगितलं प्रमोदिनीचं टोपणनाव 'पमे','पमा' झालं असतं म्हणून तिने माझं नाव बदलून रुपाली असं ठेवलं. माझी बहिण दिपाली आणी मी रुपाली. असं काहिसं ते ठरलं. मग पुढे त्याचं टोपण 'रुपा' झालं. ठिकेय..! पमे पेक्षा बरंच वाटतं ते. पुढे शाळेतल्या चिडवा-चिडवीत रुपाचं 'पारु'...रुपाली चं 'पाली' 'लीपारु' वगैरे वगैरे झालं. आणी मला माझ्या नावाचा राग यायला लागला. एकदा गावी कोणीतरी मला विचारले "तू मंबयीच्या नंदूनानांची रुपी ना गं..??"🙄. आणी मला माझ्या नावाच्या आणखी एका रुपाचा साक्षात्कार झाला. तेव्हा "पारु गं पारु...." गाणं दर गणपतीत स्पीकरवर लावलं जायचं. आणी मी अजिबात न ऐ